Clarification on the Buses Issue on 23rd Nov ’15 – The Kalgidhar Trust Baru Sahib

Clarification on the Buses Issue on 23^rd Nov ’15 – The Kalgidhar Trust Baru Sahib

With deep anguish and pain we are sharing this clarification with Sadh Sangat. Since this tirade was carried out in the social media, facebook and whatsapp; initiated through fake ids and vulgar language; hence it did not warrant a rejoinder from us.

We are saddened by the recent accusations and baseless allegations spread against us by some misinformed persons. We wish to clarify that NO vehicle or Bus belonging to Baru Sahib was ever used in the recent political function. 

It is equally sad to see these people, using foul language and profanities against Baba Iqbal Singh ji, who has not only created the largest educational endeavor of the Sikh community but also dedicated his whole life to the Panth. These ignorant sinners manipulated innocent Sangat with falsehood. These are baseless accusations and we request the Revered Sangat not to take this on face value. 

Our heart bleeds when a divine persona like Baba ji is called a “Thug”. What these ignorant do not know is that:

-   Baba Ji left his class-1 job with the Punjab Government. Joined Himachal Pradesh Agriculture Department on a lower post. All as per directions of Sant Teja Singh Ji to realize the Tapo Bhumi of Baru Sahib.

-   He spent all his life-savings, salary & pension on this charitable mission. He never built any house for himself. He retired as Director of Agriculture, H.P.

-   He started the Akal Academy Baru Sahib with 5 students in 1986, which has in 29 years now grown into 129 Schools and 2 Universities with 60,000 students. Besides the Trust runs a 250-bed Hospital, 2 De-addiction Centers and the largest Women Empowerment program in North India.

The greatest contribution of Baru Sahib for Charhdi Kala of the Panth is that all students retain the Sikh attire and begin their day with Nitnem. And all the Gurdwaras within the Schools are maintained and run by the students themselves.

Regarding the recent events:

-   On 21^st November, Saturday, some bus contractors informed us of their inability to operate on 23^rd November, as they were required to make their buses available for one day for the political function.

-   The Principals of these Academies tried hard to dissuade them but they said that they were helpless. Despite all efforts no alternative arrangements could be made at such a short notice.

-   The Principals then consulted parents of the affected Akal Academies to see if the kids could be dropped to school on 23^rd morning. Most disagreed as they felt insecure due to the prevailing uncertainty. The parents informed the Principals of their inability to do so under the present conditions.

It is being clarified that all teachers and Principals reported to school even in the affected academies and classes were held for the students who could manage to come to school by making their own arrangements.

The Actual Facts:

About 1200 buses are used for transporting students in all Akal Academies.

-   Of these, about 200 are owned by The Kalgidhar Trust. All buses did their regular duties.

  None of the Trust owned buses went to any political function.

- 900 are hired by the Trust from Contractors. 20 did not report for duty on 23^rd.

-   About 100 buses are hired directly by the parents and there is no involvement of school in such arrangements. 17 did not report for duty on 23^rd.

Sangat in all its wisdom can see that just 37 buses out of a 1200 (3%) did not report for school duty on that day. This affected transportation of students in 4 Akal Academies out of 129 (3%), where classes were held only for those few students who could manage to reach the school on their own.

It is being stated categorically that:

(i)    Principals and staff of all Akal Academies reported for duty on 23^rd November.

(ii)  Normal classes were held in all the 129 schools other than the 4 affected schools.

May I humbly submit that for contracted buses, we do not have much option except penalizing them for the losses, if they occasionally skip their routes. We are currently in the process of obtaining legal advice regarding feasibility of terminating the contracts of the vendors who did not ply their buses to bring students on 23^rd November despite our strict instructions.

It is sad that after devoting all his life to the Sikh Panth, Baba ji has to witness such animosity from some misguided people. Equally sad is to see that panthic missions like Baru Sahib are being targeted by some vested interests that probably are doing a great disservice to the Sikh community. 

I hope that with these clarifications, misgivings propagated by some misguided persons would be resolved and this unsavory episode comes to an end.

Please give us your blessings, love, motivation and support so that the mission of Guru Nanak permeates to all corners of the world. 

- Ravinder Pal Singh, The Kalgidhar Trust, Baru Sahib

ਸਪੱਸ਼ਟੀਕਰਨ - ੨੩ ਨਵੰਬਰ ਦੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਇਕੱਠ 'ਤੇ ਬੱਸਾਂ ਭੇਜੇ ਜਾਣ ਬਾਰੇ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਵਿਵਾਦ

ਅਸੀਂ ਬੜੇ ਦੁਖੀ ਹਿਰਦੇ ਨਾਲ ਸਾਧ-ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿ ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਸ਼ੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ, ਫੇਸ-ਬੁੱਕ ਅਤੇ ਵਟਸ-ਅੱਪ ਤੇ ਕੁਝ ਅਣਪਛਾਤੇ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਅਨਸਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਨਕਲੀ ਆਈ.ਡੀਆਂ ਰਾਹੀਂ ਬੜੇ ਅਪਮਾਨ-ਜਨਕ ਤੇ ਬੇਅਦਬੀ ਭਰਪੂਰ ਸ਼ਬਦ ਬੜੂ ਸਾਹਿਬ ਸੰਸਥਾ ਅਤੇ ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਬਾਬਾ ਇਕਬਾਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵਾਸਤੇ ਵਰਤੇ ਗਏ ਹਨ।
ਅਸੀਂ ਸਾਧ-ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਬਿਲਕੁੱਲ ਬੇ-ਬੁਨਿਆਦ ਅਤੇ ਝੂਠੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਸੰਸਥਾ ਉਪਰ ਲਾਏ ਗਏ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਇਸ ਹੋਈ ਰਾਜ਼ਨੀਤਿਕ ਰੈਲੀ ਵਿਚ ਸਾਡੇ ਵੱਲੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਸਕੂਲ ਬੱਸ ਜਾਂ ਹੋਰ ਸਾਧਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ।
ਬੜੇ ਹੀ ਦੁਖ ਤੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਲੋਕ ਉਸ ਬਾਬਾ ਜੀ ਲਈ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭੈੜੀ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ ਵਰਤ ਰਹੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਨੈਤਿਕ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਵਾਲੀ ਵਿਦਿਆ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਤੇ ਪਸਾਰ ਲਈ ਕਰੜੀ ਘਾਲਨਾ ਘਾਲੀ ਬਲਕਿ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਇਹ ਅਗਿਆਨੀ ਤੇ ਸ਼ਾਤਰ ਲੋਕ ਭੋਲੀ-ਭਾਲੀ ਸਾਧ-ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕੂੜ ਪ੍ਰਚਾਰ ਰਾਹੀਂ ਵਰਗਲਾ ਰਹੇ ਹਨ, ਸੋ ਸਾਧ-ਸੰਗਤ ਜੀ! ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹੋਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।
ਸਾਡਾ ਹਿਰਦਾ ਰੋਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਫਰੇਬੀ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਬਾਬਾ ਜੀ ਵਾਸਤੇ ਵਰਤੇ ਗਏ 'ਠੱਗ' ਅਤੇ 'ਚੋਰ' ਵਰਗੇ ਭੈੜੇ ਅਤੇ ਅਪਮਾਨ-ਜ਼ਨਕ ਸ਼ਬਦ ਪੜ੍ਹਦੇ ਜਾਂ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ। 

ਕੀ ਇਹ ਲੋਕ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਕਿ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੀ ਚੜ੍ਹਦੀਕਲਾ ਅਤੇ ਭਲੇ ਲਈ ਕੀ ਕੁਝ ਕੀਤਾ ਹੈ?
➢ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਸੰਤ ਬਾਬਾ ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਬਚਨਾਂ 'ਤੇ ਪਹਿਰਾ ਦਿੰਦਿਆਂ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਲਾਭ-ਹਾਨੀ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਕੀਤਿਆਂ ਬੜੂ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਤਪੋ-ਭੂਮੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਉੱਚ-ਪੱਧਰ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਛੱਡ ਕੇ ਹਿਮਾਚਲ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਵਿਖੇ ਖੇਤੀ-ਬਾੜੀ ਵਿਭਾਗ ਵਿਚ ਹੇਠਲੇ ਪੱਧਰ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
➢ ਬਾਬਾ ਜੀ ਖੇਤੀ-ਬਾੜੀ ਵਿਭਾਗ ਵਿੱਚੋਂ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਦੇ ਉੱਚ ਅਹੁਦੇ ਤੋਂ ਰਿਟਾਇਰਡ ਹੋਏ ਸਨ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਇੱਕ ਸਿੱਕਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜੋੜਿਆ, ਬਲਕਿ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਪੂੰਜੀ, ਤਨਖਾਹ ਤੇ ਪੈਨਸ਼ਨ ਆਦਿ ਇਸ ਚੈਰੀਟੇਬਲ ਸੰਸਥਾ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਲਈ ਖਰਚ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
➢ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ੧੯੮੬ ਈ: ਵਿਚ ਸਿਰਫ ੫ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨਾਲ ਬੜੂ ਸਾਹਿਬ ਵਿਖੇ ਅਕਾਲ ਅਕੈਡਮੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਵਧੀਆ ਨਤੀਜ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਈ ਸੰਗਤ ਦੇ ਹੁਕਮ ਅਤੇ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ ਹੁਣ ਤੱਕ ੧੨੯ ਅਕਾਲ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਅਤੇ ਦੋ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿਚ ੬੦ ਹਜ਼ਾਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਨੈਤਿਕ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਵਾਲੀ ਵਿਦਿਆ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ੨੫੦ ਬਿਸਤਰਿਆਂ ਵਾਲਾ ਹਸਪਤਾਲ, ਦੋ ਨਸ਼ਾ ਛਡਾਊ ਕੇਂਦਰ ਅਤੇ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਇਸਤਰੀਆਂ ਦੀ ਭਲਾਈ ਲਈ ਕਈ ਹੋਰ ਪਰਉਪਕਾਰੀ ਕਾਰਜ਼ ਵੀ ਚੱਲ ਰਹੇ ਹਨ।
ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੀ ਕੌਮ ਦੀ ਚੜ੍ਹਦੀਕਲਾ ਲਈ ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਦੇਣ ਹੈ, ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਕਾਲ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਆਪਣੇ ਦਿਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਨਿਤਨੇਮ ਦੀਆਂ ਪੰਜਾਂ ਬਾਣੀਆਂ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਵਿਚ ਮੌਜ਼ੂਦ ਸਾਰੇ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਦੀ ਦੇਖ-ਰੇਖ ਤੇ ਸਾਂਭ-ਸੰਭਾਲ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵੱਲੋਂ ਖੁਦ ਹੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਮੌਜੂਦਾ ਵਿਵਾਦ ਬਾਰੇ ਟਿੱਪਣੀਆਂ:➢ ੨੧ ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ਕੁਝ ਠੇਕੇ 'ਤੇ ਚੱਲ ਰਹੀਆਂ ਬੱਸਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ੨੩ ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਲੈ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬੱਸਾਂ ਬਠਿੰਡਾ ਵਿਖੇ ਹੋ ਰਹੀ ਰੈਲੀ 'ਤੇ ਲਿਜਾਣੀਆਂ ਹਨ।
➢ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਬੰਧਿਤ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਠੇਕੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਤਨੇ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਹੋਰ ਬੱਸਾਂ ਦਾ ਢੁਕਵਾਂ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ 'ਤੇ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਣ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਨਾਂਹ-ਪੱਖੀ ਹੀ ਸੀ।
➢ ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲਾਂ ਨੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਿੱਜੀ ਸਾਧਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸਕੂਲ ਛੱਡ ਜਾਣ। ਪਰ ਬਹੁਤੇ ਮਾਪਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਸਮੇਂ ਦੀ ਘਾਟ ਤੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ।
ਸਪੱਸ਼ਟ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਉਪਰੋਕਤ ਸਾਰੀਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜ਼ੂਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਬੰਧਿਤ ਅਕਾਲ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਸਾਰੇ ਅਧਿਆਪਕ ਉਸ ਦਿਨ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਏ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਲਾਸਾਂ ਵੀ ਲਗਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਪਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਆਪਣੇ ਨਿੱਜੀ ਸਾਧਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸਕੂਲ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।

ਅਸਲ ਕਾਰਨ:➢ ਅਕਾਲ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਵਿਚ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਲਿਆਉਣ ਅਤੇ ਲਿਜਾਣ ਲਈ ਲਗਭਗ ੧੨੦੦ ਬੱਸਾਂ ਚੱਲ ਰਹੀਆਂ ਹਨ:
➢ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਸਾਂ ਵਿਚੋਂ ੨੦੦ ਬੱਸਾਂ ਕਲਗੀਧਰ ਟ੍ਰਸਟ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਕੇਵਲ ਬੱਚਿਆਂ ਤੇ ਸਟਾਫ ਨੂੰ ਲਿਆਉਣ ਤੇ ਲਿਜਾਣ ਲਈ ਹੀ ਵਰਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਟ੍ਰਸਟ ਦੀਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਸਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਬੱਸ ਇਸ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਰੈਲੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗਈ।
➢ ੯੦੦ ਬੱਸਾਂ ਕਲਗੀਧਰ ਟ੍ਰਸਟ ਵੱਲੋਂ ਠੇਕੇ 'ਤੇ ਲਈਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ੨੦ ਬੱਸਾਂ ੨੩ ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਆਈਆਂ ਸਨ।
➢ ੧੦੦ ਬੱਸਾਂ ਮਾਪਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਖੁਦ ਕਿਰਾਏ 'ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਚਲਾਈਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਸੰਸਥਾ ਦਾ ਕੋਈ ਲੈਣ-ਦੇਣ ਜਾਂ ਜਵਾਬ-ਦੇਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਸਾਂ ਵਿਚੋਂ ੨੩ ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ੧੭ ਬੱਸਾਂ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ 'ਤੇ ਹਾਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ।
ਸੋ ਸਾਧ-ਸੰਗਤ ਜੀ, ਇਸ ਸਾਰੀ ਉਪਰੋਕਤ ਚਰਚਾ ਤੋਂ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੁੱਲ ੧੨੦੦ ਬੱਸਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਿਰਫ ੩੭ (੩%) ਬੱਸਾਂ, ਉਸ ਦਿਨ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਆਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਇਹ ਬੱਸਾਂ ਕੁੱਲ ੧੨੯ ਅਕਾਲ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਸਿਰਫ ੪ (੩%) ਅਕਾਲ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸਨ। ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚਾਰ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਵਿਚ ਵੀ ਆਪਣੇ ਨਿੱਜੀ ਸਾਧਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਲਾਸਾਂ ਲਗਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਸਟਾਫ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਹਾਜ਼ਰ ਸੀ।

ਸੋ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ:
੧) ਸਾਰੀਆਂ ਅਕਾਲ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲਾਂ ਅਤੇ ਸਾਰਾ ਸਟਾਫ ੨੩ ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਹਾਜ਼ਰ ਸੀ।
੨) ਕੇਵਲ ਸਬੰਧਿਤ ਚਾਰ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਬਾਕੀ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ੧੨੯ ਅਕਾਲ ਅਕੈਡਮੀਆਂ ਵਿਚ ਰੋਜ਼ਾਨਾਂ ਵਾਂਗ ਕਲਾਸਾਂ ਲਗਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਵਾਈ ਗਈ ਸੀ।
ਅਸੀਂ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਠੇਕੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ੁਰਮਾਨਾਂ ਕਰਨ ਲਈ ਅਜੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਰੂਲ ਜਾਂ ਨਿਯਮ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜੋ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਖਾਸ ਕਾਰਨ ਦੇ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ 'ਤੇ ਹਾਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਸੋ ਅਸੀਂ ਕਾਨੂੰਨੀ ਮਾਹਿਰਾਂ ਤੋਂ ਸਲਾਹ ਲੈ ਰਹੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਕਿ ੨੩ ਤਾਰੀਕ ਨੂੰ ਡਿਊਟੀ 'ਤੇ ਹਾਜ਼ਰ ਨਾ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਠੇਕੇਦਾਰਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬਣਦੀ ਕਾਨੂੰਨੀ ਕਾਰਵਾਈ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕੇ।

ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਸਿੱਖ ਪੰਥ ਦੀ ਚੜ੍ਹਦੀਕਲਾ ਲਈ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮਹਾਨ ਸਖਸ਼ੀਅਤ ਬਾਬਾ ਜੀ ਲਈ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ ਵਰਤ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅਪਮਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਇਹ ਭੈੜੀ ਕਰਤੂਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਅਨਸਰਾਂ ਦੀ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੁੱਖ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਕੇਵਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੰਥਕ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਨੂੰ ਢਾਹ ਲਾਉਣਾ ਹੈ, ਜੋ ਪੰਥ ਦੀ ਚੜ੍ਹਦੀਕਲਾ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਬੜੂ ਸਾਹਿਬ ਸੰਸਥਾ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੁੱਖ ਨਿਸ਼ਾਨੇ 'ਤੇ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਆਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਸਪੱਸ਼ਟੀਕਰਨ ਰਾਹੀਂ ਸਾਰੀ ਸਾਧ-ਸੰਗਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਸਮਝ ਗਈ ਹੋਵੇਗੀ, ਜੋ ਕੌਮ ਦੀ ਚੜ੍ਹਦੀਕਲਾ ਲਈ ਹੋ ਰਹੇ ਕਾਰਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹਨ ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਪਾਉਣ ਲਈ ਯਤਨਸ਼ੀਲ ਹਨ।

ਸੋ ਅਸੀਂ ਸਾਰੀ ਸਾਧ-ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਸਹਿਯੋਗ, ਪਿਆਰ, ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਤੇ ਸ਼ੁਭ-ਕਾਮਨਾਵਾਂ ਦੇਣ ਤਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਸਹਿਯੋਗ ਅਤੇ ਗੂਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀ ਬਖਸਿਸ਼ ਸਦਕਾ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇ ਇਸ ਮਹਾਨ ਮਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਕੋਨੇ-ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਵਿਚ ਸਫਲ ਹੋ ਸਕੀਏ।

- ਸ. ਰਵਿੰਦਰ ਪਾਲ ਸਿੰਘ, ਕਲਗੀਧਰ ਟ੍ਰਸਟ, ਬੜੂ ਸਾਹਿਬ।

The Man who burnt all his Bridges to reach the point of no return!

True story of the first Passionate Idiots!

The Man who burnt all his Bridges to reach the point of no return!

~ 1993 ~

The dingy rickety bus took a sharp turn over the precarious mountain curve and the young woman with a baby over her shoulders, leaned over for support on her man who stood out from the crowd of unruffled village folks that the HP Roadways bus roof was full of. This young man’s countenance was full of grit and a positive aura with eyes that looked very sharp and intelligent. His silhouette against the backdrop of the orange evening sky looked significant enough for most of the other travellers who peered at this couple that looked ‘out of place’ and too calm in this chaotic humdrum setting.

The young man looked at the setting sun with a curious tight smile on his face with a determination that was enduring and eyes afire with expectation. His face kept an eye on the large trunk that rested tied to the roof railing with all his life’s belongings packed in it. Soon his thoughts drifted to his last call a few hours back as a Medical Specialist at Maulana Azad Medical College. After writing the final prescription for his last patient, he had dropped his last few visiting cards into the waste-basket. One card had slipped from his hands and landed on his shoe. Silently, he picked it up and looked at it for the last time. His gaze stuck for a few moments on the name “Dr Davinder Singh, MBBS, MD”. Promptly, he looked away and muttered under his breath “I need to burn all my bridges”. He packed up and stepped out of his office chin up, never to look back.

He was jolted from his stupor by the wail of 3 yr old Amrit who decided it was time for her feed. He lovingly looked at his baby girl’s eyes as if he could see his future beckoning from within and then his gaze shifted to his wife of five years, Dr Neelam Kaur. He looked at her proudly for having stood rock-solid with him in these testing times. He felt that she had lived up to her solemn marriage vows and it felt reassuring that his pillar of strength was intact and glowing. The road was racing past him and he caught a fleeting glance of a milestone proclaiming ‘Rajgarh – 35 Kms’.

~ 1987 ~

Davinder Singh’s thoughts drifted off to the life-changing moment that was unique because of the solitary moment of meeting Baba Iqbal Singh ji of Baru Sahib at a friend’s place at Delhi in 1987. Davinder was fixated when his eyes fell on Babaji’s serene face and he gawked when he heard him speak in an unhurried baritone voice “Aao Doctor Sahib, tusi tey badi vadi degree kamaii hai” (Come Doctor Sir, you have earned a very high degree). Dr Davinder Singh stopped in his tracks, trying to unravel whether there was a hidden message in this statement. He had heard a lot about Babaji and had been trying to meet him for the past two years unsuccessfully. Davinder folded his hands in reverence, bowed his torso and greeted him softly, words eluding him. Babaji was speaking on the issue of “sacrifice for human welfare” which according to him was the real definition of ‘Kalgidhar’. The old man’s words seemed much profounder than whatever he had ever gathered about Kalgidhar. He was pleasantly surprised with the fact that something that he had associated with royalty and dressing up; was in fact much intense and significant and had something to do with a unique sacrifice that the world would remember for ever.

Caught in turmoil ever since the tragic riots of 1984, Davinder had decided to submit his life for Sewa for service to the downtrodden. He had opened a clinic in Tilak Vihar, the hot bed resettlement colony of riot victims and had been serving the unfortunate widows and children there. With his savings and influence as a Doctor, Davinder had been sending many kids to school in the local area. Today, he felt an urge to share his spontaneous thought of submission for selfless service to the under-privileged. Politely with hands folded, he reached out to Babaji and whispered “Maharaj, mainu vi sewa da mauka devo, mai is moh maaya tun door jaana chahanda haan” (Sire, please give me an opportunity to join you in service, I wish to stay away from materialistic world). The old man looked up askance and said “Achha, hmmm….!” (Okay, hmmm!). His experienced eyes were watching Davinder’s father, Brigadier Samloke who looked crestfallen and white-faced at this proposal from his son on whom he invested his sweat and blood. Babaji said again “Beta teri hajey ithey badi lodh hai. Ithon hi sewa kar” (Son, your presence is required more here). Although Davinder said “Satbachan” (Rightly said, Sir) but sleep eluded him that night.

Tossing and turning on bed, he was torn between thoughts. The relaxed and powerful face of Babaji kept haunting him. One part of him wanted to leave everything and surrender to Babaji and the other part reminded him of his father’s efforts as well the impending marriage in December 1988 with a sweet young Doctor that his family had chosen. Somehow he drifted to sleep with a conviction in his mind for earning his father’s blessings yet choosing to walk the path that he had decided upon.

His meetings with Babaji kept on happening and each time he fell deeper in love with the wise old man. He could not resist sharing his mind with Babaji and felt ever peaceful with the serene words of wisdom that he heard from him. Everytime he met Babaji, he felt him to have sensed his father’s discomfort of seeing his son walk the path less taken in this world. Five years passed by; Dr Davinder Singh and Dr Neelam Kaur were blessed with a lovely daughter, Amrit Kaur in 1990 but the young man was obsessed with his idea of joining Babaji at Baru Sahib. One fine day before Baisakhi in 1993, he had a chance meeting with Babaji in Delhi. Gathering up all his courage and wit, Davinder walked upto Babaji and said “Babaji, mainu apni sewa tey jorh lovo varna mainu kidrey hor sewa layi dhakkey khaney paingey” (Babaji, please allow me into your service or else I may have to roam around for some other place). Suddenly a thread broke somewhere and Babaji looked intensely at him with a wry smile and said “Achha? Chal tu Baru Sahib aajaa. Pandrah din reh key saara kujh dekh lai phir apaa agey di vichaar karangey” (Is it so? Okay you come to Baru Sahib for 15 days, stay there and see for yourself and we shall discuss after that).

~ 2013 ~

Those 15 days never came. The Doctor couple had started with the Akal Charitable Hospital. Gradually, they started handling the school, successfully did their B.Ed defying all advice from their teacher colleagues and Dr Davinder Singh was appointed as the Principal of Akal Academy, Baru Sahib. Later, he was also appointed the Secretary of the Trust. And today he is the Director of all Akal Academies while Dr Nelam Kaur is Principal, Akal Academy, Baru Sahib. 

What these two Passionate Idiots set-off, was a wave of young people sacrificing their careers, wealth, jobs and comforts to join the noble mission of Sant Attar Singh ji and thereafter providing an impetus to the dreams of Baba Iqbal Singh ji seeing the light of the day with a rural education revolution.